این بار در گرمای خرداد ماه و ساعت 3 بعد از ظهر به درب شرقی استادیوم آزادی رفتم. از نوجوانان، جوانان، کودکان و  سالمندان هم در کنار درب شرقی ایستاده و برخی نشسته بودند. مشخص بود که گرمای آفتاب رمقی برای آنها نگذاشته بود اما شوق دیدن بازی تیم محبوب آنها سبب می شد تا زیر گرمای طاقت فرسا کیلومترها از شهرستان های دور راهی تهران شوند.
حتی برخی از شب قبل یا صبح زود در کنار درب شرقی آزادی ایستاده بودند و با کودکی در آغوش در گرما به انتظار این بودند تا وارد ورزشگاه آزادی شوند. ازدحام هواداران پرسپولیس زیاد بود و از هر گوشه کنار هر چند دقیقه صدای شیپورها و تشویق پرسپولیس شنیده می شد.
به دلیل ازدحام جمعیت از درب اصلی ورزشگاه آزادی وارد شدم و لحظه به لحظه برتعداد هواداران افزوده می شد. لحظه به لحظه را با دوربین عکاسی ثبت کردم و رسیدم به درب ورودی خبرنگاران و مانند همیشه مامور درب بارکد کارتم را بر روی دستگاه زد و از آنجا وارد قسمت ورودی  اصلی هواداران زن و مرد شدم.
در ادامه مسیر به ورودی جایگاه خبرنگاران رسیدم که جمعیتی به آن هجوم آورده بودند و نمی توانستند وارد شوند اما توانستم با کارت سازمان لیگ مانند همیشه وارد جایگاه شوم.
جایگاه خبرنگاران همواره سرشار از شور و شوق بود و این بار هم همین شوق البته بیشتر وجود داشت . در حین بازی هیجان و اضطراب هر لحظه با دیدن چنین بازی حساسی میان پرسپولیس و مس رفسنجان و همزمان دنبال کردن بازی استقلال و پیکان در ورزشگاه دستگردی بیشتر می شد. 
 در جایگاه هواداران بانو، پرچم ها و شعارهای هواداران شنیده می شد که با اشتیاق تیم خود را دنبال می کردند. لیدر پرسپولیس بانویی بود که مرتب با صدای بلند شعارهایی را فریاد می زد و هواداران بانو نیز هماهنگ از جای خود بلند می شدند و شعارها را تکرار می کردند. هر بار که پرسپولیس به دروازه مس رفسنجان نزدیک می شد، بادکنک های قرمز بانوان در هوا پرواز می کرد و پرچم های سرخ آنها در میان شور و شادی جمعیت برافراشته می شد. شادی کودکان هم بسیار دیدنی بود که در کنار مادران خود فریاد شوق سرمی دادند. به هنگام خروج لبخند رضایت را می شد در گوشه لبان بانوان سرخ پوشی دید که برای اولین بار نظاره گر جشن قهرمانی تیم محبوب خود پرسپولیس در ورزشگاه آزادی بودند.
زمانی که  پرسپولیس با گلزنی مدافع گرجستانی خود موفق شد مس رفسنجان را شکست دهد و قهرمان لیگ بیست و سوم شود هواداران مرد آتش بازی زیبایی راه انداخته بودند که فضای ورزشگاه را کاملا متفاوت کرده بود. 

در انتهای بازی به همراه خبرنگاران دیگر  وارد زمین شدیم تا با بازیکنان پرسپولیس گفت وگو کنیم.هیجانی وصف نشدنی که با پایان جشن قهرمانی توانستم اشک های شوق  را بر صفحه دوربین خود ثبت کنم. 
دیدن لبخند «اوسمار » سرمربی پرسپولیس و شادی بازیکنان در مقابل لنز دوربین ها تاریخ سازی دوباره ای برای این تیم بود. 
با رفتن اتوبوس بازیکنان پرسپولیس در کنار همکارانم در فضای خالی از جمعیت ورزشگاه آزادی با خستگی زیاد اما با کوله باری از تجربه های تازه به سمت درب خروج ورزشگاه آزادی رفتیم.